Opracowania Tematyczne

Każdy kto czytał historię Abrahama, zgodzi się z tym, że był on zwyczajnym człowiekiem, który przez wiarę stał się kimś wyjątkowym. Biblia wyróżnia go jako postać wybitną; judaizm określa Abrahama ojcem wiary; a Nowy Testament nazywa go „przyjacielem Boga” (Jk 2:23). Mojżesz napisał o wierze Abrahama następujące słowa: „Wtedy uwierzył Panu, a On poczytał mu […]

Trudno wyobrazić sobie niezwykłość objawienia się Boga chwały pewnemu czcicielowi bożków o imieniu Abram, mieszkającemu w Mezopotamii. Bóg dał mu polecenie oraz złożył niesamowitą obietnicę, znaną jako przymierze Abrahamowe: I rzekł Pan do Abrama: Wyjdź z ziemi swojej i od rodziny swojej, i z domu ojca swego do ziemi, którą ci wskażę. A uczynię z ciebie

Wielki amerykański obrońca praw człowieka, dr Martin Luther King Jr, pewnego razu powiedział: „Najwyższą miarą człowieka nie jest to, co czyni w chwilach spokoju i komfortu, lecz to co czyni w czasie próby i konfrontacji”. Od chwili powołania przez Boga (1 Mj 12:1-4) Abraham wielokrotnie stawał w obliczu wyzwań i przeciwności. Dokonał właściwej samooceny, kiedy

W naszym współczesnym, postmodernistycznym świecie, nauka Starego Testamentu często ześlizguje się ze wzniosłej osnowy głębokiej prawdy teologicznej w płytkie „opowiastki”, z których wierzący mają wyciągać natychmiastowe, czasami sztuczne, wnioski praktyczne. Dostrzegamy drzewa, ale nie widzimy lasu. Oczywiście można mówić o historycznych wydarzeniach i ich konsekwencjach w odniesieniu do synów Abrahama – Ismaela i Izaaka –

„W zewnętrznym wyglądzie Przybytku nie brakło niczego, żeby zachwycić zarówno du­szę, jak i oczy widza. Ze wszystkich stron bowiem był on pokryty masywnymi płytami ze złota i jak tylko wschód zajaśniał bla­skiem, odbijało się od niego tak oślepiające światło, że jeśli ktoś chciał koniecznie nań spojrzeć, odwracał oczy jak od promieni słońca. Zdążającym tutaj obcym